Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Χειροποίητα κοσμήματα με σύρμα

Δεν ξέρω εάν συμβαίνει και σε άλλους,μα εγώ,όταν ξεκινάω να "καλλιτεχνί-ζω" ποτέ δεν ξέρω τι θα βγει από την αρχή...Στη ζωγραφική αποφασίζει το μελάνι και το λευκό χαρτί,στη γλυπτική ο πηλός,το φύλλο του χαλκού που θα διαμορφώσω...πάντα τα ίδια τα υλικά αποφασίζουν.Αφήνω την καρδιά μου να αφουγκραστεί και το χέρι απλώς υπακούει.
Έτσι προέκυψε κι αυτό το μενταγιόν.Ένα ακατέργαστο κομμάτι καθαρού αμέθυστου,με πολύ περίεργη μορφή.Αρκετά ογκώδες να δεθεί σα δαχτυλίδι,αποτέλεσαι εν τέλη την προτομή ενός ταύρου.Το όνομά του "the holly taurus" καθώς μου μοιάζει λίγο "ινδικό" στην όψη.Διαφωνείτε?





Το κουτί της Ευτυχίας

Βρε,τι κάνει ο χρόνος!Κι άραγε πόσος να ήταν?
Μου το εμπιστεύτηκε η Ευτυχία,φίλη εδώ και 20+ χρόνια, με την προτροπή να το κάνω όπως εγώ θα ήθελα.Το βρήκε σε μια εκκαθάριση του σπιτιού της γιαγιάς της...αυτό και μόνο σημαίνει πολλάάάάά χρόνια! 
Νομίζω πως οι πρώτες του φωτογραφίες αφήνουν τον παρατηρητή να καταλάβει.Έλειπαν μικρά κομμάτια από τη βάση και τα πλαϊνά ,κι ο πάτος είχε πετσικάρει, καθώς έλειπαν αρκετά καρφάκια.
Το έβρεξα ,να γίνει πιο δεκτικό, και κάρφωσα προσεκτικά.Μετά από δύο μέρες ,σφράγισα με στόκο τις χαραμάδες.Προσπάθησα να τρίψω την επιφάνεια με γυαλόχαρτο αλλά και το πιο κάτω στρώμα ήταν επίσης "επηρεασμένο".

Δεν είχα άλλη επιλογή από το να καταφύγω στην επικάλυψη της επιφάνειας με decoupage. Πήρα το αγαπημένο μου μοτίφ και ξεκίνησα.Στο εσωτερικό ,χρησιμοποίησα τσόχα ,για τον αποθηκετευτικό χώρο και ένα πιο ρομαντικό χαρτί για το καπάκι.Ολοκλήρωσα ζωγραφίζοντας ένα σχέδιο από στένσιλ.

Τι θησαυρούς φύλαγε ποτέ δε θα μάθω ,μα εύχομαι ,η φιλενάδα μου να το γεμίσει ευτυχία! 


Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Ήταν ένα μικρό καράβι

Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο...

Ο πιο αγαπημένος και πιο προκομένος θείος όλου του κόσμου είναι ο θείος μου ο Γιώργος,ο Γιωργάκης όπως τον λέμε εμείς.Δεν είχε φοβηθεί τη δουλειά ποτέ είτε την ήξερε,είτε όχι.Σε όλα μέσα ,με ψυχή και καρδιά.Και πόσα δεν έκανε για όλους μας, ο χρυσοχέρης μας...τα ντουλάπια στην κουζίνα της μαμάς μου,την τραπεζαρία της κουζίνας,το λατρεμένο μου κομοδίνο,τα κρεββάτια για τις κούκλες μου,τον χαρταετό της Καθαροδευτέρας,τη βιβλιοθήκη για το νοσοκομείο....αμέτρητα πραγματικά...και τούτος ο λεβέντης είναι καθηλωμένος πια από μια σπάνια ασθένεια των νεύρων και λιώνει με αξιοπρέπεια.Σε προχωρημένο στάδιο της ασθένειάς του μου έφτιαξε τούτο εδώ το καράβι μα δεν κατάφερνε ούτε να το βάψει.Έτσι μισοτελειωμένο για πάνω από 15 χρόνια δε το αποχωριζόμουν όσες μετακομίσεις κι αν έκανα (6 τον αριθμό...).Όταν με ρωτούσαν γιατί είναι έτσι ,τους έλεγα πως "έτσι μπόρεσε να μου το δώσει ο Γιωργάκης κι έτσι τ' αφήνω".Με πείραζε που το έβλεπαν "παρακατιανό",που δεν καταλάβαιναν.


Πριν λίγο καιρό,καθώς ξεσκόνιζα ήρθε στο νου μου το παιδικό τραγούδι : "ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο..." και βούρκωσα.Μα πώς μπορούσα κι άφηνα στο καρνάγιο αταξίδευτο το καράβι του Γιωργάκη?Με τόσα κύματα,και φουρτούνες, και λιμάνια,εγώ που ήξερα πώς το επέτρεψα να γίνει...

Πήρα απόφαση πως θα δείχναμε σε όλους τα ταξίδια του Γιωργάκη που δεν τέλειωσαν.Το καράβι του θα είχε σκουριές από την αλμύρα,κόκκινο από τη φλόγα της καρδιάς του και κύματα από ένα αέναο ταξίδι.

Γυρισμένο προς την πόρτα καρτερεί τον κάθε επισκέπτη κι εγώ ,που ξέρω , ακούω κάθε φορά το μπάσο χαιρετισμό του...βββββββββββ........

Για την Άννα

Με το τριβείο περάστηκε όλη η μελαμίνη να αγριέψει.Η "ποδιά" κόπηκε στα δύο, ώστε να έχουμε περισσότερη σταθερότητα εφόσον κόψαμε αρκετά από τα πλαϊνά.Επανασυναρμολογήθηκε ,όχι επειδή χρειαζόταν, αλλά για να μπορώ να έχω καλύτερη εικόνα για το decoupage.Ένα χέρι αστάρι και δύο χέρια ακρυλικό χρώμα νερού ώστε να δέσει με την ατλακόλ στην πορεία  του decoupage.
Μπόλικα χαρτιά περιτυλίγματος από το βιβλιοπωλείο και η χαρά του παιδιού (παιδί νοιώθω κι ας ξέρω πως δεν είμαι,πια).
Στην τελική επιφάνεια περάστηκαν τέσσερα χέρια άχρωμο βερνίκι νερού.




Το κομοδίνο που το συνόδευε δεν είχε τόση δουλειά.Εδώ,μόνο τριβείο εξωτερικά δούλεψε.Η διαδικασία βαψίματος ίδια με του γραφείου.Έμεινε το εσωτερικό να θυμίζει το παρελθόν του και

αφού προστέθηκε το πόμολο,έφυγε για το μέλλον του.


Ιδέες για παλιά παραθυρόφυλλα

Ανήκω στη γενιά των 40+ κι είμαι από εκείνους που έζησαν σε σπίτι χαμηλό ,δίπλα σε αλάνες.Μια άλλη Αθήνα από εκείνη που τα παιδιά μας ζουν.Μέχρι πριν λίγα χρόνια ,στο πατρικό μου τα παραθυρόφυλλα ήταν ξύλινα,με χαρακτήρα και άποψη.Τα πόνεσα όταν η μανουλίτσα μου τα αντικατέστησε μα δε μίλησα.Εξάλλου πού να τα έβαζα?Τι να τα έκανα?Τα άφησα στην καρδιά μου και στη μνήμη μου...
Μια Κυριακή πρωϊ δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη γλυκιά μου Ματίνα.
-Έχω βρει κάτι παλιά παραθυρόφυλλα ,στα σκουπίδια ,στη γειτονιά της μαμάς μου.Να πάρω κανένα?Τι λες?Έχουμε κάτι να τα κάνουμε?
-Πάρτα,βρε Ματινάκι.Τι να σου πω?Δεν έχω κάτι κατά νου, μα μην τα αφήσεις στα σκουπίδια.Πάρτα και θα δω.
Έτσι ήταν όταν έφτασαν στο Σύλλογο.Ήθελαν δουλειά που δεν είχα ξανακάνει αλλά μου έδωσαν την ευκαιρία να προσπαθήσω.Έτριψα ότι μπορούσα μα χωρίς τριβείο δε γίνονται και θαύματα.Η επαναβαφή τους ήταν ουτοπική σκέψη κι έτσι η λύση έπρεπε να 'ναι πονηρή.
Decoupage σε όσο μεγαλύτερη επιφάνεια γινόταν!Πήρα πράσινο χαρτί περιτυλίγματος από το βιβλιοπωλείο,έκοψα λωρίδες σε μήκος και πλάτος όσο οι γρίλιες και είπα να ξεκινήσω.Μεσολάβησε μια μικρή βόλτα στα blog για λύσεις.Εκεί ολοκληρώθηκε η απόφαση.
Ένα από τα πολυαγαπημένα μου blog  είναι εκείνο της Χρυσάνθης ( Χρυσάνθης χειροποιήματα ) .Πρόκειται για έναν άνθρωπο άκρως δημιουργικό και δοτικό ( θαρρώ πως όλοι στη "γειτονιά" το ξέρουν ).Εκεί μπορείς όχι μόνο να θαυμάσεις μα και να μάθεις το "πώς". Στην ανάρτησή της, για ένα κουρτινόξυλο παιδικού δωματίου ,έμαθα για την εφαρμογή του στόκου ώστε να δημιουργηθεί ανάγλυφη παράσταση επάνω στην επιφάνεια.Κράτησα την πληροφορία κι έμεινα με την αγωνία εάν θα μπορούσα κι εγώ να την δοκιμάσω.Πήρα από το ράφι το στόκο που είχε μείνει από κάτι περυσινά μερεμέτια στον τοίχο και ιδού!



Είχε αρχίσει να στεγνώνει αλλά αυτό ήταν τελικά υπέρ μου, διότι μου επέτρεψε να το χειριστώ σαν πηλό.Πιέζοντας ελαφρά τις άκρες του σχεδίου προσπάθησα να δώσω την αίσθηση της ,προοδευτικά ,ανάγλυφης επιφάνειας.Τέλος, γυαλοχαρτάρισα ελαφρά όταν στέγνωσε.



 Αντί πατίνας,την οποία παραδέχομαι ότι αγνοώ προς το παρόν, εφάρμοσα ,το γνωστό σε εμένα ,ακρυλικό ζωγραφικής,Ταμπονάρισα με βρεγμένο σφουγγάρι,πριν στεγνώσει και χαμογέλασα.
Το έβαλα δίπλα-δίπλα με το άλλο για μια τελευταία φωτογραφία πριν χωρίσουν.

Άραγε ,όποιος το πάρει ,θα το βάλει στο μπαλκόνι?
Ή μήπως στο διάδρομο?
Ίσως όμως να βρήκε και καλύτερη ιδέα...

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Decoupage σε καρέκλα

Ε,λοιπόν,το πόσο ζηλεύω τους Ιταλούς δε λέγεται!Αιτία είναι ένας απίστευτος τιμοκατάλογος πιτσαρίας που συνάντησα.Ήταν το προστατευτικό περιτύλιγμα ενός γυάλινου βάζου κάποιου άγνωστου ταξιδευτή.Για να είμαι ειλικρινής το βάζο αυτό καθεαυτό ήταν "πατάτα" αλλά το περιτύλιγμα "μεζές"..!
Με μάγεψε ο άτιμος!
Ακόμα τότε,δεν είχα καμία ιδέα από decoupage αλλά αυτό δε με αποθάρρυνε στο να τον καταχωνιάσω και να τον αφήσω να περιμένει.Όταν είχα τελειώσει με τις δύο προηγούμενες καρέκλες ήρθε η ώρα της τρίτης και μοσχοαναθρεμένης.
Τούτη εδώ την είχε γλυτώσει φθηνά.Κανένα σπάσιμο.Η πλάτη στέρεα και αξιοπρεπής.
Η διαδικασία προετοιμασίας ήταν η ίδια με τις αδελφές της αλλά το ότι είχε σωστή πλάτη με απέτρεπε να την ζωγραφίσω.
Έφτασα στο στάδιο όπου την είχα μπροστά μου στεγνή,φρεσκοβαμμένη αλλά χλωμή,βρε παιδάκι μου.Ο Κύρος Γρανάζης αφυπνίστηκε μέσα μου.
Μα πού στην ευχή το είχα φυλάξει το ιταλικό χαρτί?Μήπως κάποιος ,ταπεινός ,μου το είχε πετάξει?Μην είχε ανοίξει η γη και το κατάπιε?Αμ δε!Τυλιγμένο ρολό ανάμεσα στα τόσα τυλιγμένα πανώ έκανε "μούγγα" ενώ εγώ ιδρωκοπούσα από το άγχος μου.Θα σήκωνα τον τόπο αλλά στο τέλος εγώ θα νικούσα,το ήξερα και το έκανα!



Τον πετρόκοψα κυριολεκτικά,όχι από λύσσα και μίσος αλλά από αγάπη και έρωτα.Λίγος εδώ στο μπράτσο,λίγος εκεί στο πόδι ,το κορμί του στο κάθισμα επάνω να αναπαύεται, κι ότι δεν χρησιμοποιήθηκε φυλάχθηκε ευλαβικά για άλλη φορά.




Το ακρυλικό ζωγραφικής "έδωσε και πήρε" για να θυμίζει η κούκλα μου πως έχει ιστορία κι έτσι μακιγιαρισμένη έφυγε από το bazaar με τον καινούριο συνοδό της.Καλή ώρα...είχε χαρακτήρα!

Κάνε το μοντέρνο κλασσικό

Τις συγκεκριμένες τις πρωτοείδα σε γνωστό πολυκατάστημα.Εκεί που θύμησαν τα καρεκλάκια που ταϊζουν τα μωρά.Ψηλές σα σκαμπώ,με πλάτη χαμηλή,με γύρισαν στα παιδικά μου χρόνια.Έπειτα της ξανασυνάντησα στο Σύλλογο,αφημένες στο διάδρομο.Τρεις ήταν,οι δύο με σπασμένη πλάτη.
-Ξέρεις κάποιον να μας τις επιδιορθώσει?με ρώτησε η Ματίνα.Έτσι ρημάδια δε θα τις πάρει κανείς,συνέχισε.
Όχι δεν είχα κάποιον στο μυαλό μου.Και για πολύ καιρό τις προσπερνούσαμε στο διάδρομο.Κοντοζύγωνε όμως το καλοκαιρινό Bazaar κι αυτές οι αφιλότιμες έμεναν εκεί,πληγωμένες και άσχημες.Πώς θα τις κατεβάζαμε στα χάλια που είχαν?Τζάμπα ο κόπος...
Και άναψε το λαμπάκι όταν γνώρισα τον ακρυλικό στόκο!Βρε,λες?Ε,και δε δοκιμάζεις να κρύψεις τις πληγές?μου είπα.Και το έκανα.Έσπασα εντελώς τις "πλάτες".Στόκαρα τις ουλές και περίμενα να στεγνώσουν.Έτριψα με γυαλόχαρτο στόκο και χρώμα
 
 

.Καθάρισα,πέρασα αστάρι και δυο χέρια χρώμα.Συνήλθαν τελικά μα ήταν πολύ "σκέτες".
 

 


Το ύψος τους με παρέπεμπε σε πάγκο κουζίνας και αυτή μου η εντύπωση με οδήγησε στην επιλογή του ζωγραφικού θέματος.Με ακρυλικά ζωγραφικής έφτιαξα τα μοτίβα στην πλάτη και το κάθισμα.Πέρασα με σπρέϋ ,να σταθεροποιήσω το καλλιτεχνημά μου,και τις πήγα στη Ματίνα να τις εγγκρίνει.

 
 

 
 


 



Τελικά πουλήθηκαν στο bazaar ,μα το πιο όμορφο απ' όλα ήταν πως τις αγόρασαν άνθρωποι που τις ερωτεύτηκαν!Τι ευτυχία!

Παλέτα η περιφρονημένη - pallet craft ideas

Για όσο κράτησαν τα φεγγάρια τριών χρόνων ,εργάστηκα σε εταιρεία εισαγωγής και διάθεσης χρωμάτων και συντηρητικών ξύλου.Δεκάδες οι παλέτες που έφταναν από τη Δανία μεταφέροντας συντηρητικά,βερνίκια και χρώματα.Θυμάμαι τον καημένο τον Tajoydin να στοιβάζει τον πολύτιμο θησαυρό στην γωνία της αυλής-γκαράζ και όταν ο όγκος γιγαντωνόταν,καλούσαμε την εταιρεία που τις μάζευε και άδειαζε πάλι ο τόπος.Εκείνες γλίστρησαν από τα χέρια μου (ανίδεη και απαίδευτη γαρ) και τώρα βασανίζω την Ματίνα μου,φίλη καλή και γραμματέα στο Σύλλογο Φίλων Περιθαλπομένων του νοσοκομείου "Η Σωτηρία",να βρούμε τούτες τις κούκλες πριν μας τις πάρουν για κάποιο σκουπιδότοπο.
 


 Άλλες γίνονται ράφια
 κι άλλες ζαρνινιέρες
και τους σκουπιδότοπους περιφρονούν!

Μην πετάτε,μεταμορφώστε!

Πώς αλλάζει η ματιά του ανθρώπου!Αν μου έλεγες πριν από τέσσερα χρόνια πως θα γλυκοκοιτούσα τους κάδους σκουπιδιών και ανακύκλωσης θα σε έστελνα στον παπά να σου διαβάσει ευχή.Δεν πήγαινε ο νους μου να μεταμορφώσω ότι πετούσα εγώ,πόσο μάλλον ότι πετούσαν οι άλλοι!!!Κάθε τρεις και λίγο έκανα εκκαθάριση πραγμάτων...και τώρα τα κλαίω με μαύρο δάκρυ...ένα ξύλινο κλουβί,ένα καλάθι από μπαμπού,κάποια κάδρα και πόσα μα πόσα ακόμα...Στα 43 μου χρόνια πρέπει να 'χω φορτώσει πολλά στις χωματερές η ανόητη κι ανίδεη, και μετανοημένη,πια,ψάχνω απεγνωσμένα μα όχι μάταια.Ας είναι καλά εκείνοι που μου άλλαξαν τη ματιά και επίσης όσοι φέρνουν στο δρόμο μου αντικείμενα με ιστορία και φθορά.


Ένα ποτιστήρι που δρόσισε λουλούδια στην κάψα του καλοκαιριού,τα σκαλιστήρια που έφεραν "τα απάνω-κάτω",τις κουτάλες που φρόντισαν την θρέψη μιας οικογένειας,κομμάτια από τον κορμό ενός ευλογημένου δέντρου...
Όλα τους έκαναν μια στάση στο μικρό μου παλατάκι,ξαπόστασαν,στολίστηκαν κι έφυγαν σ΄ άλλα χέρια.






Ευχαριστώ τη δύναμη που μου δίνει χαρά, μέσα από κάθε τι ,κι  όλους όσους, με τη γνώση τους, μου ανοίγουν νου και δρόμους