Απόγευμα στο τραπέζι της κουζίνας.
Έχω γυρίσει από τη δουλειά και μου σερβίρω.Εκείνη με περίμενε στο σπίτι να επιστρέψω για να με δει και να μάθει νέα μου .
Kάθεται δίπλα μου και μου κάνει παρέα καθώς γευματίζω.
Έχουν περάσει 20 μέρες που το ξέρω κι όλο ψάχνω αφορμή να της το πω, κι όλο το αναβάλλω...
20 μαρτυρικές μέρες. Λες και κουβαλάω πάνω μου μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Από μια λέξη περιμένω να πιαστώ για να μιλήσω, μα δεν "κάθεται".
Θυμάμαι την αντίδρασή της,την πρώτη φορά, επτά χρόνια πριν.
Γεμίζω ενοχές πως πάλι θα την πικράνω.
Πάλι θα τη φοβίσω.
Ξέρεις, μετά το πρώτο δικό σου σοκ, κυριαρχούν οι τύψεις πως φταις που κάποιοι θα στενοχωρηθούν.
Ψάχνω να βρω το χειρότερο, ώστε η ανακοίνωσή μου να μοιάζει σαφώς καλύτερη.
Μότο μου "Το μη χείρον, βέλτιστον" !
Και τελικά , η μπίλια κάθεται.
Αφορμή ο αιφνίδιος θάνατος ενός νεότατου ανθρώπου (μόλις 30 χρόνων)
(Ε, μη μου πεις, αναγνώστη, πως το να έχεις καρκίνο είναι το ίδιο με το να έχεις πεθάνει! Μοιάζει κυνικό ως σκέψη αλλά δεν παύει να είναι η πραγματικότητα)
Οπλίστηκα με όλο μου το θάρρος, επιστράτευσα το πιο γλυκό μου χαμόγελο, έβαλα λίγο χιούμορ, δεν έβαλα κάποιες πληροφορίες και το "ξεφούρνισα"...
"Σκατά ζωή! Μόνο βάσανα ερχόμαστε να ζήσουμε ..." Κατάφερε να ψελλίσει βουρκωμένη...
Όχι , μανούλα μου. Δεν είναι "σκατά" . Η ζωή είναι το πιο πολύτιμο δώρο. Κι εγώ είμαι τόσο τυχερή και διαλεχτή που έχω και τρίτη ευκαιρία να παρατείνω τούτο το θαύμα. Θέλω να είναι "τόσο όσο" . Ονειρεύομαι στιγμές του μέλλοντος με πρωταγωνίστρια το γοργονί μου κι εμένα κάπου κοντά της.Παραμένω στον αγωνιστικό χώρο της ανάσας μου και δίνω τη δική μου μικρή μάχη.
Κάνω όσα αγαπώ, αγαπώ όσα κάνω , πειραματίζομαι με κάθε ευκαιρία για δημιουργία κι ελπίζω πως όταν τούτος ο τοίχος χρειαστεί φρεσκάρισμα ή ίσως ένα καινούριο σχέδιο ή γίνει αλυσίδα γυμναστηρίων (το εύχομαι ολόψυχα στα θαυμάσια παιδιά που το δημιούργησαν), να ανέβω πάλι στη σκάλα και να ορίσω μια νέα χρονική αφετηρία.
ΧΧΧ
Υ.Γ. Παρακαλώ, μην επιχειρήσετε παρηγορητικά μηνύματα .
