Απ'τες Εννιά

Να φταίει το καλοκαίρι που τελείωσε ή μήπως το "καλοκαίρι" που δεν ήρθε..? Ότι κι αν είναι, από το πρωϊ, το ποίημα τριβελίζει το μυαλό μου Ρολόι έλεγα πως θα φτιαχνα με τέτοιο τίτλο μα ποιος θα το 'θελε... Μόνο σε δικό μου τοίχο θα σκαρφάλωνε για να μετρά! Χωρίς διάθεση τα ήθη να προσβάλω ξέροντας πως η ψυχή μάτια δεν έχει  Μια φοβισμένη αποτύπωση αναρτώ και με αυτή γίνονται εκατό... Μολύβι σε χαρτί, Μολύβι κι η καρδιά μου, σε χάρτινο κορμί. Και τώρα το ποίημα που σα σαράκι σκάλισε το μέσα μου... Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα, και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω, και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό. Το είδωλον του νέου σώματός μου, απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα, ήλθε και με ηύρε και με θύμισε κλειστές κάμαρες αρωματισμένες, και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή! Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός, δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι, κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν, και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά. Το είδωλον του νέου σώματός μου ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά· πένθη της οικογένειας, χωρισμοί, αισθήματα δικών μου, αισθήματα των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια. Κ.Π.Καβάφης

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) Γιατί ο χρόνος πότε δε φέρνει αυτό που ζητάμε ,και ποτέ δεν το αφήνει "παντοτινά" αν το φέρει...  υ.γ. Τα σχόλια,εάν γίνουν,ας αφορούν μόνο τις μολυβένιες αποτυπώσεις,χωρίς παρηγόριες και λόγια "αισιοδοξίας" .Δικαίωμα στη θλίψη,τη μοναξιά,την απογοήτευση και κάθε μαύρο που αν δεν υπήρχε,δεν θα 'ταν το λευκό τόσο φωτεινό!