My name is "Laser",not "Looser",babe...

Μια χειμωνιάτικη βόλτα για καφέ στο κέντρο της πρωτεύουσα στάθηκε ,πέρυσι, η αφορμή της γνωριμίας μου με δίσκους βινυλίου-ρολόγια.
Κάπου χαμηλά στην Ηφαίστου τα πήρε το μάτι μου και μαγεύτηκα!
Ξέρεις,από τις φορές που κάτι πιάνει το μάτι σου,κι όταν το μήνυμα φτάνει στον εγκέφαλο,ξαναγυρνάς ξαφνιασμένα να τσεκάρεις εάν όντως κατάλαβες καλά.
Και ναι!Καλά κατάλαβες!
"Πώς διάολο κόβεις το βινύλιο?"
"Πώς?"
"Με ψαλίδι?Δεν είναι χαρτί...."
"Το ζεσταίνεις?Χάνει τη φόρμα του λιώνοντας..."
"Καις με κολλητήρι?Πολύ μεγάλη η διατομή της μύτης για λεπτομέρειες..."
Εϊ,Κορίνα,πόσες ακόμα ηλίθιες σκέψεις θα κάνεις?
Ψάχνοντας στο Net,οι δημιουργοί ανέφεραν χρήση laser...
Τα πιάσαμε!!!!!
Εδώ λέμε ότι δεν έχω laser εκτυπωτή (σνιφ και κλαψ),κι εσύ κολλητέ, κάνεις κουβέντα για κόφτη...!!!
Να πεθάνω τώρα ή να το αφήσω στην ώρα του?Οέο!
Για όλα υπάρχει ο "σωστός" τρόπος κι ο "δικός μου" τρόπος.
Η Κορινίσια οδός είναι dremel χειρός και μικρά τρυπάνια,μεγεθυντικός φακός,υπομονή,βρισιές κι επιμονή.Laser δεν έχω,αλλά αυτά που έχω θα τα κάνω laser!



Αντιγραφή το έργο από το vinylovers (μη καρπωνόμαστε και τις ιδέες των άλλων...!) μα η εκτέλεση, (κρατώντας τέτοιο φονικό όπλο,"εκτέλεση" κάνεις...!) κρίμα δικό μου.
Το δεύτερο ρολόι,o Dylan, στην Κορινίσια πορεία προς το Νοέμβρη της αγάπης,while I'm  knockin' on heaven's door

Καλό Σαββατοκύριακο.