Ουφ και ξανά ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!
Λέγεται πως εάν ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αναστενάξει,για να αποβάλει αυτό τον "περίεργο" περίσσιο αέρα,θα ΈΣΚΑΓΕ!
Μα την αλήθεια το πιστεύω και το νοιώθω!
Μήνες παλεύω με τη λογική μου να δαμάσω το πώς αισθάνομαι.Μάταια!Κλωθωγυρνάω τις ίδιες σκέψεις σε μια "αρρωστημένη" επανάληψη.Κι αυτό που με σκοτώνει πιο πολύ είναι τα όνειρα του ύπνου!Βαλτά ,σου λέω,να μη βρω ησυχία ούτε εκεί!
Κι έτσι θεριεύει, και γίνεται πιο έντονη από όλα η ανάγκη για φευγιό.
Λες και μου φταίει το σπίτι,οι τοίχοι,τα αντικείμενα,ο τόπος.ένα πράγμα...κι αρχίζω "ανακαίνιση" στο χώρο,χαρίζω έπιπλα,πράγματα ,κι όσο βλέπω πως ούτε αυτό "πιάνει" θέλω να ΦΥΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ λες κι όσο πιο πολύ οδηγώ,κι όσο πιο πολύ πατάω το γκάζι θα ξεφύγω...από μένα...
Η Pepi,η Nicol και πρόσφατα στο τηλέφωνο κι η Areti ,λένε πως είμαι η "χαρά" της γειτονιάς...
Ή εσείς με δουλεύετε ή εγώ το κάνω καλύτερα από εσάς!(το δούλεμα,ντε)
Έχω το "χάρισμα" να σαρκάζω τον εαυτό μου και τις καταστάσεις!Μου στάζω δηλητήριο σαν τον σκορπιό στον κίνδυνο που απελπισμένος στρέφει επάνω του το όπλο του!
Όσοι με έχουν ζήσει,ξέρουν πως το χιούμορ μου είναι σχεδόν "βρετανικό"... δε "λυπάμαι" τους άλλους μα πιο πολύ δε "λυπάμαι" τον εαυτό μου.
Στο νου φέρνω τους στίχους του Σαββόπουλου "Ποιός αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω,με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό,προβολείς με στραβώνουν..."
Μα όχι ,ρε Διονύση,εμένα δε με στράβωσαν το φώτα,δε μου φάνταξε κάτι και θαμπώθηκα.Το σκοτάδι μου κακοφαίνεται...
Έσβησαν τα λαμπάκια και τελικά θαρρώ πως, κι αν μεγαλώνει ο άνθρωπος, δεν παύει να φοβάται το σκοτάδι
Έξω σκοτάδι,μέσα μαυρίλα...ΚΑΠΟΙΟΣ Π@ΥΣΤΗΣ ΝΑ ΑΝΑΨΕΙ ΕΝΑ ΦΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΣΣΣ,ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Μα τελικά το μόνο φως μοιάζει να 'ναι ο ήλιος,και μόνη ασφαλής μήτρα η θάλασσα!
Εκεί και σήμερα λοιπόν!
"ανατολικά" ΄βάλτε μια κοντινή παραλία της Αττικής.
Άσχετο!Πού πήγατε όλοι φέτος?Έχω κάνει αρκετά μπάνια,καθημερινές εννοείται,εντός Αττικής μα δε συναντάω ψυχή!!!!Στα πενήντα μέτρα οι "γείτονες" και τα συμπράγκαλά τους!Όχι πως χαλιέμαι,ίσα-ίσα,μα έχω απορία αδελφάκι μου!
Από σήμερα λοιπόν να μια εικόνα
κι από τον πάτο που συναντιέμαι μαζί με τα συρματάκια μου άλλη μία
.JPG)
Πού θα πάει!Κάποιος θα βρεθεί να μου κάνει μια λοβοτομή,να λησμονήσω όσα πονούν και να αναπαυτώ με ειρήνη.
Κι όσο εγώ αναρωτιέμαι και χάνομαι,η Δήμητρα διαβάζει από το laptopιόν της τα σχόλιά σας και φωνάζει : "Μαμά,είδες πώς έχεις δυο βραβεία?"Από τη γλυκιά Anastasia και την εξίσου γλυκιά
Lina .Κοριτσάκια μου,σας ευχαριστώ μα έχω ήδη απαντήσει εδώ .Φιλιά κατάμουτρα ,και μάλλον να ξέρετε,εγώ στα βραβεία δεν είμαι καλή.Καμια μούντζα αν απονείμεται,ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΗ!
Λέγεται πως εάν ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αναστενάξει,για να αποβάλει αυτό τον "περίεργο" περίσσιο αέρα,θα ΈΣΚΑΓΕ!
Μα την αλήθεια το πιστεύω και το νοιώθω!
Μήνες παλεύω με τη λογική μου να δαμάσω το πώς αισθάνομαι.Μάταια!Κλωθωγυρνάω τις ίδιες σκέψεις σε μια "αρρωστημένη" επανάληψη.Κι αυτό που με σκοτώνει πιο πολύ είναι τα όνειρα του ύπνου!Βαλτά ,σου λέω,να μη βρω ησυχία ούτε εκεί!
Κι έτσι θεριεύει, και γίνεται πιο έντονη από όλα η ανάγκη για φευγιό.
Λες και μου φταίει το σπίτι,οι τοίχοι,τα αντικείμενα,ο τόπος.ένα πράγμα...κι αρχίζω "ανακαίνιση" στο χώρο,χαρίζω έπιπλα,πράγματα ,κι όσο βλέπω πως ούτε αυτό "πιάνει" θέλω να ΦΥΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ λες κι όσο πιο πολύ οδηγώ,κι όσο πιο πολύ πατάω το γκάζι θα ξεφύγω...από μένα...
Η Pepi,η Nicol και πρόσφατα στο τηλέφωνο κι η Areti ,λένε πως είμαι η "χαρά" της γειτονιάς...
Ή εσείς με δουλεύετε ή εγώ το κάνω καλύτερα από εσάς!(το δούλεμα,ντε)
Έχω το "χάρισμα" να σαρκάζω τον εαυτό μου και τις καταστάσεις!Μου στάζω δηλητήριο σαν τον σκορπιό στον κίνδυνο που απελπισμένος στρέφει επάνω του το όπλο του!
Όσοι με έχουν ζήσει,ξέρουν πως το χιούμορ μου είναι σχεδόν "βρετανικό"... δε "λυπάμαι" τους άλλους μα πιο πολύ δε "λυπάμαι" τον εαυτό μου.
Στο νου φέρνω τους στίχους του Σαββόπουλου "Ποιός αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω,με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό,προβολείς με στραβώνουν..."
Μα όχι ,ρε Διονύση,εμένα δε με στράβωσαν το φώτα,δε μου φάνταξε κάτι και θαμπώθηκα.Το σκοτάδι μου κακοφαίνεται...
Έσβησαν τα λαμπάκια και τελικά θαρρώ πως, κι αν μεγαλώνει ο άνθρωπος, δεν παύει να φοβάται το σκοτάδι
Έξω σκοτάδι,μέσα μαυρίλα...ΚΑΠΟΙΟΣ Π@ΥΣΤΗΣ ΝΑ ΑΝΑΨΕΙ ΕΝΑ ΦΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΣΣΣ,ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Μα τελικά το μόνο φως μοιάζει να 'ναι ο ήλιος,και μόνη ασφαλής μήτρα η θάλασσα!
Εκεί και σήμερα λοιπόν!
"Ανατολικά της Εδέμ"!
Όπου "Εδέμ" η έδρα μου,το καταφύγιό μου,το "home" διότι έτσι το νοιώθω κι ας είμαι σε νοίκι,"ανατολικά" ΄βάλτε μια κοντινή παραλία της Αττικής.
Άσχετο!Πού πήγατε όλοι φέτος?Έχω κάνει αρκετά μπάνια,καθημερινές εννοείται,εντός Αττικής μα δε συναντάω ψυχή!!!!Στα πενήντα μέτρα οι "γείτονες" και τα συμπράγκαλά τους!Όχι πως χαλιέμαι,ίσα-ίσα,μα έχω απορία αδελφάκι μου!
Από σήμερα λοιπόν να μια εικόνα
κι από τον πάτο που συναντιέμαι μαζί με τα συρματάκια μου άλλη μία
Πού θα πάει!Κάποιος θα βρεθεί να μου κάνει μια λοβοτομή,να λησμονήσω όσα πονούν και να αναπαυτώ με ειρήνη.
Καλά ξημερώματα
Κι όσο εγώ αναρωτιέμαι και χάνομαι,η Δήμητρα διαβάζει από το laptopιόν της τα σχόλιά σας και φωνάζει : "Μαμά,είδες πώς έχεις δυο βραβεία?"Από τη γλυκιά Anastasia και την εξίσου γλυκιά
Lina .Κοριτσάκια μου,σας ευχαριστώ μα έχω ήδη απαντήσει εδώ .Φιλιά κατάμουτρα ,και μάλλον να ξέρετε,εγώ στα βραβεία δεν είμαι καλή.Καμια μούντζα αν απονείμεται,ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΗ!
