Όσο μπορείς,βράχια γυμνά

Θυμάμαι περασμένα καλοκαίρια,
Σε πολύβοες πλαζ
Με στημένα νυφοπάζαρα
και θλιβερά οφθαλμόλουτρα γύρω μου
Ποτέ μέσα σε εκείνο το χάος
δε συνάντησα πλάσμα της φύσης που να καταδεχόταν το συνωστισμό
Μια "ξέρα" από κορμιά χαμένα,
σαν έρημος,
σα σεληνιακό τοπίο
 

  

 Τούτος εδώ προτιμά την απομόνωση και τα βράχια



τούτος μου θύμησε το αγαπημένο ποίημα

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

 Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

 Βράχια γυμνά  ?

 

  Ποιός το 'πε?

 Το μεγάλο μανιτού, σύμφωνα με την Ινδιάνικη μυθολογία, ήταν το υπερφυσικό πνεύμα που καθόριζε την ισορροπία μεταξύ της ζωής και της φύσης.

υ.γ. Λίγο πιο πέρα από τους "όμορφους",υπάρχουν οι ομορφιές!!!!

Καλό μας βράδυ