Τις συγκεκριμένες τις πρωτοείδα σε γνωστό πολυκατάστημα.Εκεί που θύμησαν τα καρεκλάκια που ταϊζουν τα μωρά.Ψηλές σα σκαμπώ,με πλάτη χαμηλή,με γύρισαν στα παιδικά μου χρόνια.Έπειτα της ξανασυνάντησα στο Σύλλογο,αφημένες στο διάδρομο.Τρεις ήταν,οι δύο με σπασμένη πλάτη.
-Ξέρεις κάποιον να μας τις επιδιορθώσει?με ρώτησε η Ματίνα.Έτσι ρημάδια δε θα τις πάρει κανείς,συνέχισε.
Όχι δεν είχα κάποιον στο μυαλό μου.Και για πολύ καιρό τις προσπερνούσαμε στο διάδρομο.Κοντοζύγωνε όμως το καλοκαιρινό Bazaar κι αυτές οι αφιλότιμες έμεναν εκεί,πληγωμένες και άσχημες.Πώς θα τις κατεβάζαμε στα χάλια που είχαν?Τζάμπα ο κόπος...
Και άναψε το λαμπάκι όταν γνώρισα τον ακρυλικό στόκο!Βρε,λες?Ε,και δε δοκιμάζεις να κρύψεις τις πληγές?μου είπα.Και το έκανα.Έσπασα εντελώς τις "πλάτες".Στόκαρα τις ουλές και περίμενα να στεγνώσουν.Έτριψα με γυαλόχαρτο στόκο και χρώμα
.Καθάρισα,πέρασα αστάρι και δυο χέρια χρώμα.Συνήλθαν τελικά μα ήταν πολύ "σκέτες".
