Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο...
Ο πιο αγαπημένος και πιο προκομένος θείος όλου του κόσμου είναι ο θείος μου ο Γιώργος,ο Γιωργάκης όπως τον λέμε εμείς.Δεν είχε φοβηθεί τη δουλειά ποτέ είτε την ήξερε,είτε όχι.Σε όλα μέσα ,με ψυχή και καρδιά.Και πόσα δεν έκανε για όλους μας, ο χρυσοχέρης μας...τα ντουλάπια στην κουζίνα της μαμάς μου,την τραπεζαρία της κουζίνας,το λατρεμένο μου κομοδίνο,τα κρεββάτια για τις κούκλες μου,τον χαρταετό της Καθαροδευτέρας,τη βιβλιοθήκη για το νοσοκομείο....αμέτρητα πραγματικά...και τούτος ο λεβέντης είναι καθηλωμένος πια από μια σπάνια ασθένεια των νεύρων και λιώνει με αξιοπρέπεια.Σε προχωρημένο στάδιο της ασθένειάς του μου έφτιαξε τούτο εδώ το καράβι μα δεν κατάφερνε ούτε να το βάψει.Έτσι μισοτελειωμένο για πάνω από 15 χρόνια δε το αποχωριζόμουν όσες μετακομίσεις κι αν έκανα (6 τον αριθμό...).Όταν με ρωτούσαν γιατί είναι έτσι ,τους έλεγα πως "έτσι μπόρεσε να μου το δώσει ο Γιωργάκης κι έτσι τ' αφήνω".Με πείραζε που το έβλεπαν "παρακατιανό",που δεν καταλάβαιναν.
Πήρα απόφαση πως θα δείχναμε σε όλους τα ταξίδια του Γιωργάκη που δεν τέλειωσαν.Το καράβι του θα είχε σκουριές από την αλμύρα,κόκκινο από τη φλόγα της καρδιάς του και κύματα από ένα αέναο ταξίδι.
